MEMENTO ภาพหลอนซ่อนรอยมรณะ (2000) ดูออนไลน์

MEMENTO ภาพหลอนซ่อนรอยมรณะ (2000) ดูออนไลน์

ดูได้ที่ : movie4cus

imdb

ภาพยนตร์ดราม่าทริลเลอร์ ผลงานการกำกับเรื่องที่ 2 ของคริสโตเฟอร์ โนแลน เจ้าของผลงานขวัญใจมหาชนอย่าง The Prestige (2006) , The Dark Knight (2008) , Inception (2010) และ Interstellar (2014)
โดยหนังจะเล่าเรื่องราวถึงชายคนนึง ที่ไม่สามารถจดจำความทรงจำใหม่ๆได้ และมักจะจดจำได้เพียงไม่นานก็จะลืมว่าตัวเองกำลังทำอะไร ทำให้เขาจำได้เพียงความทรงจำในอดีตเท่านั้น กับความทรงจำเกี่ยวกับภรรยาที่ถูกฆาตกรรม

ถือเป็นหนังของโนแลนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวสูงมาก กับวิธีเล่าเรื่องที่ไม่เหมือนใครที่มีทั้งย้อนหลัง อดีต และปัจจุบัน แบ่งให้ชัดเจนโดยการใช้ภาพขาวดำแทนอดีตกับความลับทั้งหมด และภาพสีคือการเล่าเรื่องย้อนหลังที่ตัวเองไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอะไรจริงหรือไม่จริง
สรุป นี่มันคือหนังอาชญากรรมที่ดีที่สุดของยุคอีกหนึ่งเรื่องที่ควรดู ทั้งเรื่องราวที่ชวนติดตาม กับการเล่าเรื่องสไตล์โนแลน ที่แบ่งเส้นทางไปต่างกันและจะมาบรรจบในตอนสุดท้าย

กลับมาดูอีกรอบแล้วตื่นเต้นมากๆ ในวันที่โนแลนมี Inception, Interstellar, Dunkirk และ Tenet เรากลับคิดถึงเขาในโหมดนี้ โหมดหนังสเกลเล็ก เรื่องราวไม่ใหญ่โต แต่โครงบทภาพยนตร์สุดยอดมากๆ Memento เป็นหนังเรื่องแรกๆ ที่ทำให้เรารู้สึกว่าโคตรงง ดูตอนมัธยมต้นแล้วสารภาพตรงๆว่ามึนหัว คือพอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมด แต่ไม่สามารถตามหนังทันได้เลย การลำดับเหตุการณ์จากหลังไปหน้า สลับกับเหตุการณ์จากหน้าไปหลัง ทำให้เราสูญเสียความทรงจำเรื่อยๆ ไม่ต่างจากตัวละคร แต่พอมาดูรอบนี้แล้วสุดยอดมาก พอเรามีความสามารถในการประกอบหนังที่ชำนาญขึ้น ประสบการณ์เยอะขึ้น ทำให้เรารักมันขึ้นมากๆ
.
Memento เริ่มต้นด้วยเหตุการณ์สุดท้ายของเรื่องนั่นคือการฆาตกรรมชายคนหนึ่ง (ที่เราจะรู้จักเขามากขึ้นผ่านการย้อนกลับ) โดยหนังลำดับเหตุการณ์จาก 10 ไป 9 ไป 8 สลับกับเหตุการณ์ภาพขาวดำที่เล่าแบบ 1 ไป 2 ไป 3 ซึ่งนอกจากการลำดับแบบนี้จะทำให้ผู้ชมต้องจัดแจงข้อมูลแล้ว เรายังไม่รู้ด้วยว่าจาก 10 ของก้อนแรก และ 1 ของก้อนหลัง มันไปบรรจบตรงไหน เราอาจจะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นหรือหลัง แต่เราไม่รู้ว่าสุดท้ายมันจะไปบรรจบตรงไง กว่าจะตระหนักได้ก็เป็นตอนสรุปของหนังจริงๆ เอาจริงๆ การมีอยู่ของ Memento สะท้อนอะไรหลายๆอย่างใน Tenet (2020) มากๆ สำหรับเรา Tenet คือ Memento ในร่างของ Inception การหยิบเอาโครงสร้าง เดินหน้า/ถอยหลัง มาทำให้เป็นกฎกติกาไซไฟ จากโครงสร้างเรื่องกลายเป็นสิ่งที่ตัวละครสามารถใช้งานได้ ซึ่งเราว่าเจ๋งกันไปคนละแบบ (แต่ส่วนตัวจะชอบความคมของ Memento มากกว่า)
.
แม้ว่า Memento จะไม่ได้มีงานภาพ IMAX ไม่ได้มีเทคนิคพิเศษที่ดึงผู้ชมเข้าไปเป็นส่วนร่วมกับเหตุการณ์ แต่สิ่งหนึ่งที่เรารู้สึกว่าหนังมันมโหฬารทางความรู้สึกกับคนดูมากๆ คือการทำให้ผู้ชมตกอยู่ในสภาวะเดียวกับตัวละครเอก – ลีโอนาร์ด เป็นชายที่มีปัญหากับสมอง เขาจะสูญเสียความทรงจำในระยะสั้นเสมอ ซึ่งเกิดมาจากการถูกทำร้ายหลังต่อสู้กับคนที่มาข่มขืนภรรยาของเขา ซึ่งระหว่างทางใน Memento คนดูเองก็เหมือนตกอยู่ในสภาวะเดียวกับตัวละคร นั่นคือการสูญเสียความทรงจำเรื่อยๆ ซ้ำไปซ้ำมา ด้วยการที่หนังเล่าผลลัพธ์ก่อนเหตุผล

ทำให้ผู้ชมไม่สามารถตามต้นตอของปัญหาทั้งหมดได้ หนังใช้เทคนิคเล่าสลับกันระหว่างเหตุการณ์จากหลังไปหน้า (ก่อนหน้าที่ลีโอนาร์ดจะฆ่าชายคนหนึ่งและถ่ายรูป) กับเหตุการณ์จากหน้าไปหลัง (ที่เขากำลังสนทนากับใครสักคนในโทรศัพท์เรื่องแซมมี่) ซึ่งส่วนที่เราชอบมากๆคือ ทุกครั้งที่หนังขยับไปซีนต่อไป ผู้ชมจะอยู่ในสภาวะเดียวกับลีโอนาร์ดคือ “เราอยู่ที่ไหน?” คือเราไม่รู้เลยว่ามันจะเชื่อมต่อกับเหตุการณ์ก่อนหน้า และต่อไปยังไง เพราะทุกซีนจะจบที่การไปบรรจบกับจุดเริ่มต้นของซีนก่อน
.
ผลประโยชน์ของ Narrative นี้คือผู้ชมจะได้เจอกับเหตุการณ์ที่ไม่ได้คาดคิดอยู่ตลอด เราจะได้เห็นการดิ้นรน หรือตกอยู่ในสถานการณ์บางอย่างก่อน ถึงจะรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ซึ่งเราชอบมาก มีฉากหนึ่งที่ลีโอนาร์ดงงว่าตัวเองถือขวดไวน์ทำไม แต่ตัวเองไม่ได้เมา ก็เลยลุกไปอาบน้ำ ก่อนจะรู้ตัวอีกทีว่ามีคนเข้ามาเลยต่อสู้ป้องกันตัว เราไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านั้นมีอะไรเกิดขึ้น เราต้องดูปลายทางของเหตุการณ์ก่อนที่จะได้เห็นจุดเริ่มต้นของมัน ซึ่งมันทำงานมากๆ เพราะซีนต่อไปเราได้รู้ว่าจริงๆเขากำลังหนีการไล่ล่า และเดินทางมาดักอยู่ที่บ้านพักของชายคนนั้น

ถือขวดไวน์เพื่อป้องกันตัวแต่แล้วก็สูญเสียความทรงจำไป – การดู Memento เลยทดลองกับผู้ชมมากๆ มันไม่เหมือนกับหนังที่ตัวละครพูดว่า “จะเดินทางไปโรงแรมคืนนี้” แล้วซีนต่อไปคือภาพของเขากำลังเดินทางไปโรงแรม แต่ใน Memento เราจะได้เห็นเขาอยู่โรงแรม ก่อนจะได้เห็นว่าเขาเดินทางมายังไง และสุดท้ายค่อยรู้ว่าทำไมเขาถึงต้องมาโรงแรม การเก็บหลักฐานแบบย้อนกลับเป็นประสบการณ์ที่สนุกมากๆ
.
แต่จริงๆสิ่งที่ทำให้ Memento สั่นสะเทือนกับใจเรา ไม่ใช่เทคนิคการเล่าแบบย้อนหลังไปหน้า แต่เป็นสิ่งที่ด้านหน้าเฉลยให้กับผู้ชมมากกว่า หนังพูดถึงอาการ “สูญเสียความทรงจำ” ที่เหมือนเป็นอุปสรรคให้ลีโอนาร์ดต้องรับมือกับสภาพร่างกาย และหลายๆครั้งก็ทำให้เขาต้องตั้งต้นอะไรหลายๆอย่างใหม่ แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่ทำให้ชีวิตของเขาติดอยู่ในวงโคจรของความเจ็บปวดคือการ “เลือกจำ” ของเขา เป็นกระบวนการที่เขาไม่สามารถรับมือกับความจริงที่เกิดขึ้น จึงสร้างอีกเรื่องขึ้นมาให้เป็นความจริงใหม่ของเขาเอง หนังเฉลยว่าสุดท้ายแล้วปริศนาที่เขาพยายามตามสืบมาตลอดไม่มีคำตอบแท้จริง เพราะมันไม่ได้มีปริศนามาตั้งแต่ต้น ลีโอนาร์ดสร้างคดีสืบสวนของตัวเองขึ้นมาเพื่อให้ชีวิตยังมีวัตถุประสงค์ในการดำรงอยู่ต่อไป เขาไม่เพียงแต่สร้างหลักฐานปลอมขึ้น แต่ยังปลอมแปลงความจริง พลิกขาวเป็นดำ ทั้งการเขียนว่าเท็ดดี้คือคนหลอกลวง หรือการผสมเรื่องของตัวเองเข้ากับ แซมมี่ เจนกินส์ ลูกค้าที่เขาเคยดูแล
.
เมื่อสุดท้ายเราได้รู้ว่าปัญหาจริงๆของลีโอนาร์ดไม่ใช่อาการสูญเสียความทรงจำระยะสั้น แต่เป็นการไม่อาจยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น หนังจึงทรงพลังกับความรู้สึกเราทันที พร้อมๆกับเป็นการสรุปวงจรอุบาทว์ที่เกิดขึ้นตลอดทั้งเรื่อง สั่นสะเทือนมายังฉากแรกของหนังที่เขาได้ฆ่าคนที่พูดความจริงทุกอย่างแก่เขา แม้หนังจะจบลงด้วยเหตุการณ์เริ่มต้น แต่เราก็เดาได้ไม่ยากว่าหลังสิ้นสุดเสียงปืน และการถ่ายภาพเก็บไว้ ท้ายที่สุด ลีโอนาร์ดก็จำเป็นต้องสืบสวนต่อไป ตามหาฆาตกรที่ไม่มีอยู่จริง เพื่อให้ชีวิตมีความหมายในแบบฉบับของเขาเอง คือนอกจาก Memento จะเป็นปฐมบทหนังเมียตาย เรายังรู้สึกว่านี่น่าจะเป็นหนังที่เศร้าที่สุดของเขา คือเราดูแล้วไม่ได้อินไปกับชีวิตเขานะ แต่การมีชีวิตอยู่บนความโกหก หล่อเลี้ยงชีวิตด้วยเรื่องราวที่ไม่มีอยู่จริงช่างเศร้าเหลือเกิน ลีโอนาร์ดรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างมีหลักฐาน แต่กระบวนความเจ็บปวด การไม่อาจยอมรับว่าตัวเองเป็นเหตุผลให้เมียเสียชีวิต ทำให้เขาต้องดึงหลักฐานบางอย่างออก แบบที่เท็ดดี้บอกว่าแฟ้มคดีมีจำนวนหน้าไม่ครบ
.
เราชอบที่หนังเขียนเส้นเรื่องตัวละครอื่นมาด้วย ชีวิตของลีโอนาร์ดที่ล่องลอยอยู่กับคำหลอกลวง พัดพาเขาให้กลายเป็นเครื่องมือให้กับคนอื่นๆที่ก็มีเรื่องราวของตัวเอง หญิงสาวทื่ต้องการให้เขาจัดการแฟนหนุ่ม, ตำรวจนอกเครื่องแบบที่ต้องการให้เขาจัดการกับเจ้าพ่อค้ายา ลีโอนาร์ดไม่ได้มีชีวิตของตัวเองจริงๆอีกต่อไป แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เข้าไปสานต่อจุดประสงค์ และความต้องการในชีวิตคนอื่นๆด้วย เราชอบ Subplot ตรงนี้มาก ตรงที่ท้ายที่สุดทุกอย่างคือเรื่องจริง ลีโอนาร์ดมีตัวตนในชีวิตคนอื่นแต่ไม่อาจมีชีวิตของตัวเองจริงๆได้
.
มาดูอีกรอบแล้วกลายเป็นเราชอบตอนจบของ Memento ที่สุดในหนังของโนแลน เราชอบการลำดับภาพในเรื่องนี้มากๆ ความรุนแรงของคัทติ้งที่ไม่ประนีประนอมในแบบเดียวกับการสูญเสียความทรงจำ หรือความจริงที่ยากจะรับมือไหว การที่หนังจบด้วยประโยค “Now.. Where Was I?” และตัดเข้า End Credit อย่างกะทันหันคือที่สุดของที่สุดจริงๆ รู้สึกว่าหนังใจร้ายมาก (หนังตัดโดย โดดี ดอร์น ซึ่งร่วมงานกับโนแลนอีกเรื่องใน Insomnia – ซึ่งเราลืมแล้ว) แต่ที่ต้องคารวะจริงๆคืองานภาพของ วอลลี ฟิสเตอร์ คือยิ่งดูยิ่งคิดถึงเขา ยิ่งอยากให้กลับมาร่วมงานกับโนแลนอีก (เราไม่ชอบงานภาพของฮอยเต้หลังๆเลย) เรารู้สึกว่างานของวอลลี่ Emotional มาก เขาสามารถเนรมิตความมโหฬารทางความรู้สึกได้เสมอ รักงานเขามากๆ
.
Memento เหมือนจะได้ฉายที่ House Samyan ต่อนะ เห็นข่าวประกาศเมื่อวันก่อน ใครที่ชื่นชอบงานโนแลนยุคหลังๆ 2010’s อยากให้มาดูเรื่องนี้ เหมือนเป็นรากฐานทุกอย่างที่เขาเป็นในปัจจุบัน ทั้งในแง่ของเทคนิคการเล่าเรื่อง จนถึงการดีไซน์ตัวละคร คิดถึงงานสเกลนี้ของโนแลน แม้รู้ว่าเขาคงไม่ได้กลับมาทำอะไรแบบนี้แล้วก็ตาม / เดี๋ยวว่างๆ จะหาโอกาสดูหนังเรื่องอื่นๆโนแลนด้วย อยากเขียนถึงเหมือนกัน